Van verre voel ik het aankomen. Mijn eerste yogales, iedereen ontspant in savasana en ik? Ik voel onbedaarlijk de slappe lach opkomen. Stiekem kijk ik om me heen, iedereen is rustig, of lijkt het in ieder geval. Hoe meer ik denk dat ik niet mag lachen…de slappe lach dient zich onbedaarlijk aan. Ik houd me in. En dwaal af. Ik vraag mezelf af wat ik hier doe. Ik verveel me. Laat mij maar lekker actief doen. Toch ga ik een week later nog een keer. De yogales vind ik stiekem best leuk. De savasana is heel lollig, tenminste in mijn hoofd. De lachkriebels komen weer….

Twee jaar later, eind jaren ’90, heb ik zo’n rugpijn dat een blokje om al voelt als een marathon. Ik ben 28 en voel me alles behalve jong. Mijn rug doet zeer. Ik voel uitstralingspijn in één been. Ik kan bijna geen stap meer zetten. Ik slaap slecht. Naar de kroeg? Dansen? Uit eten? Sporten? Ik zou niet weten hoe. Ik werk zo’n 50 uur per week en ineens kan ik niets meer. Mijn lijf zegt, stop, genoeg; ik ben geradbraakt.

Mijn moeder stelt voor naar yoga te gaan. Het heeft haar in de jaren ‘80 erg geholpen toen zij met een hernia kampte. Na de twee lessen ben ik niet meer geweest. Ik stem toe. Ik wil hoe dan ook beter worden. Ik heb nog zoveel plannen.

En dan blijkt dat ik iets nog wel kan! Yoga. Ik kan zeker niet alles meteen mee doen, maar ontdek al snel dat ik creatief genoeg ben om houdingen aan te passen aan mijn lichaam. En de ruimte die yoga biedt om naar je lichaam te luisteren, is precies dat wat ik nodig heb. Confronterend? Ja absoluut. Ik ben mezelf totaal voorbij gerend. Langzaam aan, stap voor stap voel ik vooruitgang. Vind ik een ingang om ook met pijn weer zachtheid te ervaren. Verken ik mijn grenzen, en nog een stap verder, kan ik beter naar die grenzen gaan luisteren.

Yoga werd voor mij een manier om te kunnen blijven bewegen en daarnaast mijn rug te versterken. Ik kreeg plezier in de beoefening. Anderzijds confronteerden de houdingen mij regelmatig met mijn beperkingen, omdat ik niet alles kon.

20 jaar later. Inmiddels ben ik al jaren zo goed als vrij van rugpijn. En geef ik ruim 14 jaar yoga. Kan ik zelf alles? Nee, zeker niet. En dat hoeft ook niet. Om met Jules Deelder te spreken: binnen de perken zijn de mogelijkheden even onbeperkt als daarbuiten.

Wanneer hielp yoga jou? Ik lees het graag.